Indrukwekkende mijn-tour en wegblokkade

Na een goede nacht in onze verwarmde kamer is het steenkoud als we op de binnenplaats komen. We ontbijten snel wat en dan verzamelen we voor de mijn-tour van vandaag. Ik heb al veel verhalen gehoord over deze tour, dat het behoorlijk indrukwekkend is, hele nauwe gangen, echt een belevenis, dus Mikey is erg benieuwd. Eerst krijgen we in het hostel kleding, echte mijnwerkers kleding. Laarsen, soort overal, helm met licht. Dan gaan we met de bus en stoppen onderweg bij de mijnwerkers markt. Het is gebruikelijk om daar wat cadeautjes te kopen voor de mijnwerkers. We krijgen uitleg van onze gids over wat de mijnwerkers waarderen. Je kunt ook dynamiet kopen voor ze. Maar ik heb gelezen dat dynamiet in de mijnen helemaal niet goed is dus ik neem wat biertjes mee voor de noeste arbeiders. Marieke en ik hebben met z'n tweetjes een leuke gids, Johnny! Ziet er uit als een bendelid maar echt een leuke gast. Dan komen we bij de ingang van de mijn. De omgeving buiten is heel armoedig, heel droog,stoffig en somber. Buiten zitten een tiental mijnwerkers massaal op coca bladeren te kauwen. Dan gaan we de mijn in, we lopen door een smalle gang waar je amper kunt staan en het is pikdonker. We klimmen en klauteren wat door hele smalle gangetjes en stoppen als eerst bij de Devils Miner. Dit is een met steen en klei gemaakte duivel die een speciale betekenis heeft binnen het leven in de mijn. Pachimama (moeder Natuur) en de Devils Miner zijn belangrijke begrippen voor de mijnwerkers, ze brengen hier offers en vragen om steun en veiligheid. Dan gaan we verder de mijn in en komen de eerste mijnwerkers tegen. We praten wat met ze en we zien ze aan het werk. In deze mijn worden 4 soorten mineralen ontrokken, zilver, zink, tin en lood. Wat een werk en wat een leven hebben deze mensen, pfffff. Wat opvalt is dat de mijnwerkers niet bepaald spugen in drank. Marieke heeft een flesje Pisco meegenomen als cadeau en iedereen lurkt er gretig van. Maar ja geef ze eens ongelijk gezien de werkomstandigheden.... Johnny vraagt of we dieper de mijn in willen en twee niveaus naar beneden willen. Dat willen we zeker wel. Nu wordt t echt klimmen en klauteren door soms hele kleine gaten, heel bizar om te doen. We komen meerdere groepen mijnwerkers tegen en Mikey geeft z'n biertjes aan de mannen. Johnny vertelt veel over het leven in de mijnen. Het minimumloon bedraag ongeveer 12 euro...... per maand!!!! De chef verdient meer, zo'n 300 euro. En als je ziet wat voor een lichamelijke arbeid ze verrichten. Echt diep en diep respect, deze tour zet me echt wel even aan het denken. Na ongeveer 2 uurtjes in de mijn te zijn geweest gaan we weer naar buiten. Ik vind het best lastig om onder woorden te brengen wat deze tour voor indruk op mij heeft gemaakt. Sowieso heel indrukwekkend. Het brengt me in ieder geval heel sterk het besef dat Mikey toch echt een heel mooi leventje heeft. Het heeft iets tragisch om dit mijnwerkersleven van dichtbij mee te maken, aan de andere kant verdienen ze verhoudingsgewijs best veel geld. Moet je nagaan wat andere beroepsgroepen verdienen hier..... Maar het werken in de mijn kan nooit gezond zijn. En deze tour heeft ook een groot contrast met alle mooie natuur en leuke activiteiten tijdens mijn reis tot nu toe. Ben in ieder geval blij dat ik deze tour heb gedaan. Na de mijntour ff lekker douchen en dan gaan we nog ff de stad in on te lunchen, om cultureel te doen en een museum te bezoeken. Dan horen we buiten ineens overal knallen. Het lijken we pistoolschoten maar we hebben geen idee wat het is. Dan blijkt het vuurwerk te zijn. De studenten van de universiteit zijn boos (geen idee waarom) en zijn aan het protesteren door de straten, wat een kabaal! Dan gaan we naar het busstation om de bus naar Uyuni te pakken. We zitten heerlijk tussen de locals en het is zelfs zo druk dat de oude Boliviaanse vrouwtjes met hun hele hebben en houden in het gangpad gaan zitten hahaha. Dan denk je dat de dag er wel een btje op zit...ongeveer 3 kwartier voor we in Uyuni zouden aankomen stopt de bus ineens midden op de snelweg. We kunnen niet verder horen we, er is een wegblokkade. Staat Mikey dus ineens midden op de snelweg in de middle of nowhere, pikdonker, megakoud en het advies: ga maar lopen..... ze zeggen een half uur lopen maar als ik in de verte de lichtjes van de stad zie heb ik grote twijfels of het wel een half uurtje is... Langs de weg staan allemaal gestrande bussen en op de weg liggen allemaal rotsblokken en stenen. Marieke en ik vinden het toch wel fijner nu in een groepje te gaan lopen. We lopen samen met wat Brazilianen en een Colombiaanse meisje. Dan komen we dichterbij de blokkade en zien brandende tonnen, Mikey waant zich in een slechte film. We passeren de blokkade die eigenlijk heel vredelievend is en lopen weer verder, na wat minuutjes lopen staat er een pickup op de weg en ja hoor, we kunnen achterin de laadbak springen, wat een geluk! Nou dikke doei doei met je half uurtje lopen, zeker 2 uur lopen. Wat een hel had dat geweest met je zware backpack en de kou. Achterin de laadbak is het lachen gieren brullen. Eenmaal in Uyuni zoeken we samen met de groep een hostel en gaan daarna laat nog lekker pizza eten en een biertje drinken. Wat een leuk volk zijn die Brazilianen en dat Colombiaanse grietje is zo loca als een deur! Dit was me het dagje wel!